دخترخاله
نمیدانم چه قانون نانوشته ایست اینکه ما آدمها همه مان کسی را داریم که بايد از بچگی با او بزرگ شده باشیم... شاید فقط یک مدت کوتاه بوده ؛ ولی در ذهن همه ی ما شخصی جا خوش کرده که فکر می کنیم بچگیمان با او سپری شد... همسايه ؛ دوست و آشنايش فرقي نميكند.. شايد ما به اين همراه پنداري احتياج داريم ...خب ؛ من هم فکر میکنم بچگی ام با دخترخاله ام سپری شد.. چيزي هايي كه به خاطر مي آورم ؛ خاله بازي هايي بود كه داشتيم و اينكه گهگاهي براي ارضاي حس پسرانه هم كه شده پايي به توپ ميزديم... چانه ي پاره شده ام هميشه يادآور پله هاييست كه داشتيم ميرفتيم بالا تا خاله بازي كنيم... اينكه همه اش پنج يا شش ساله بوديم و در كوچه بازي ميكرديم.. اينكه يكبار افتاد توي جوب و من بيرونش آوردم و آنروزها كلي در چشمش قهرمان بودم... اينكه ميخنديديم... هميشه لباس پوشيدنش را دوست داشتم ( تاكيد ميكنم : داشتم ) يادم نمي رود يكبار زير تخت قايم شدم و او با لباس سرهمي ِ دامن دار ِ تور توري اي آمد در اتاق و به خيال خودش يواشكي رقصيد.. با همان پاهاي بچه گانه... فكر ميكرد اگر در جمع برقصد ميخندند به اش... و من هم زير زيركي ميخنديدم و فكر ميكردم چطور به رويش بياورم.. البته هيچوقت به رويش نياوردم.. دليلش را هم نميدانم... شايد چون آنموقع ها تنها دوست ِمن بود و نميخواستم ناراحتش كنم.. چون اگر ميگفتم با من قهر ميكرد و من تنها ميشدم.. از بچگي از تنهايي ميترسيدم...
قديمي ها راست ميگويند.. آدم از هرچه بترسد ؛ سرش مي آيد..
نمیدانم چه قانون نانوشته ایست اینکه ما آدمها همه مان کسی را داریم که بايد از بچگی با او بزرگ شده باشیم... شاید فقط یک مدت کوتاه بوده ؛ ولی در ذهن همه ی ما شخصی جا خوش کرده که فکر می کنیم بچگیمان با او سپری شد... همسايه ؛ دوست و آشنايش فرقي نميكند.. شايد ما به اين همراه پنداري احتياج داريم ...خب ؛ من هم فکر میکنم بچگی ام با دخترخاله ام سپری شد.. چيزي هايي كه به خاطر مي آورم ؛ خاله بازي هايي بود كه داشتيم و اينكه گهگاهي براي ارضاي حس پسرانه هم كه شده پايي به توپ ميزديم... چانه ي پاره شده ام هميشه يادآور پله هاييست كه داشتيم ميرفتيم بالا تا خاله بازي كنيم... اينكه همه اش پنج يا شش ساله بوديم و در كوچه بازي ميكرديم.. اينكه يكبار افتاد توي جوب و من بيرونش آوردم و آنروزها كلي در چشمش قهرمان بودم... اينكه ميخنديديم... هميشه لباس پوشيدنش را دوست داشتم ( تاكيد ميكنم : داشتم ) يادم نمي رود يكبار زير تخت قايم شدم و او با لباس سرهمي ِ دامن دار ِ تور توري اي آمد در اتاق و به خيال خودش يواشكي رقصيد.. با همان پاهاي بچه گانه... فكر ميكرد اگر در جمع برقصد ميخندند به اش... و من هم زير زيركي ميخنديدم و فكر ميكردم چطور به رويش بياورم.. البته هيچوقت به رويش نياوردم.. دليلش را هم نميدانم... شايد چون آنموقع ها تنها دوست ِمن بود و نميخواستم ناراحتش كنم.. چون اگر ميگفتم با من قهر ميكرد و من تنها ميشدم.. از بچگي از تنهايي ميترسيدم...
قديمي ها راست ميگويند.. آدم از هرچه بترسد ؛ سرش مي آيد..
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر