3

اعتراف میکنم اولین باری که حرف های مثبت هجده شنیدم ؛ هجده سالم نبود... شاید چارده سالگی بود . میرفتیم توی کوچه فوتبال بازی  میکردیم . آنجا همه نوع قشری و از همه سن وجود داشت. از مرفهان بی درد جامعه تا طبقه ی متوسط و حتی طبقه ی ضیعف.. از بچه های سرشار از فرهنگ و ادب و کلاس تا بچه های کـ.ون لخت در کوچه... چه میشد کرد؟ ما فقط برای فوتبال میرفتیم... آنروزها را خوب به خاطر می آورم... کوچه ی پهنی بود کنار یک مسجد که انتهای آن باریک میشد با پیچ و خم های بسیار.. آنجا فوتبال بازی میکردیم..بین گروه ای که از همه طبقات بودند... تقریبا یک کوچه آنطرف تر از خانه... همبازی ای داشتیم که چندسالی بزرگتر از ما بود..چون بزرگتر بود و طبیعتا زور بیشتری داشت همیشه دروازه بان خوبه را میگرفت.. من هم نوک حمله ی همان تیم بازی میکردم..توپهایش که گل نمیشد فحش میداد.. به زمین و زمان..آنجا بود که اولین تجربه ی شنیداری بالای هجده ام را گرفتم..
بعد از یک مدت نمیدانم چه شد که کم کم به سمت دیگر محله کشیده شدم... از بین یک مشت بچه هایی که آخر عاقبتشان همان کوچه بود به سمت یک مشت بچه هایی که ساعت کوچه آمدنشان مشخص بود و همه آن زمان کامپیوتر داشتند و حرف بده شان ؛ "خاک برسرت" بود..یک مشت پاستوریزه که اوایل حالم را بهم میزدند...اما بعدها عادت کردم به محیط جدید.. مثل همان قورباغه به آب گرم...
بعد از آن تجربه ی کوتاه و مسخره ؛ دوره ی دبیرستان بود . چیزهایی که میشنیدم به گوشم نامانوس می آمد . همه بلد بودند الا من ..  محیط جدید ؛ خیلی جدید بود... دروغ چرا !! پیشنهادهای شرمگینانه هم داشتم .. شاید بخاطر همین مسئله یکسال بیشتر دوام نیاوردم و خانواده را مجبور کردم مدرسه ام  را عوض کنند... اما توی همان یکسال با کلیت های مثبت هجده ای آشنا شدم.. سال اول دبیرستان...
به هر حال دوره ی آخری که در فراگیری این حرف ها گذراندم یک دوره پیش استادان خبره بود در پیش دانشگاهی... از بچه ی آخوندِ لباس کنار گذاشته داشتیم تا بچه ی دکتر و بچه ی پایین ترین محله ی شهر.. خوب یاد گرفتم جایی که تعدد فرهنگ هست ؛ آخر و عاقبت ندارد... دغدغه ی جوانهایشان خلاف است و دغدغه ی بزرگانشان هر چیزی جز بچه...